Hongkong, 1962 r. Uchodźcy z Szanghaju, którzy z nadzieją na lepsze życie licznie przybywają do tej brytyjskiej kolonii, wynajmują każdy, nawet najbardziej obskurny kąt. Wyizolowani, a jednocześnie podlegający nieustannej kontroli sąsiadów, przybysze żyją w zamkniętych społecznościach, tłocząc się w ciasnych pomieszczeniach, zarówno w domach jak i w miejscach pracy. Pewnego dnia do sąsiadujących ze sobą dwóch klitek w jednym z takich przepełnionych domów wprowadzają się równocześnie - sekretarka Su Chan (Maggie Cheung) z mężem i redaktor jednej z gazet Chow Mo-Wan (Tony Leung) z żoną. Żona Chow z powodu obowiązków służbowych często przebywa poza domem. Mąż Su od dłuższego czasu jest podróży służbowej. Kolejne dni w tym ludzkim mrowisku, których rytm wyznacza jedynie praca, są jałowe i nudne.
Świetny film. Szkoda, że bohaterowie muszą cierpieć i to nie bardzo wiadomo dlaczego. Pewnie reżyser też się nad tym zastanawia. Tak, ludziom trudno pozostawiać swoje role i związane z nimi wyobrażenia, które akceptowali pomimo tego, że świat wokoło się zmienił. Żyć w ciekawych czasach jest ich przekleństwem, dokładnie tak jak mówi to chińskie porzekadło. Przekleństwo dotknęło wielu ludzi w XX wieku i wielu narodów. W Polsce czujemy to bardzo mocno. Chińczykom świat też walił się wiele razy. Czyżby największym cierpieniem był brak stabilności i niemożliwość kształtowania jakichkolwiek przyzwyczajeń? To właśnie jest sensem owego porzekadła? Miłości też to dotyczy?
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
