Fragment powieści Cień przeszłości, w którym mój bohater podąża dokładnie moimi śladami:
Około ósmej godziny Piotr w wędkarskim stroju, trzymając w ręku spinning i podbierak, przepasany przez ramię torbą z przynętami wszedł do recepcji pensjonatu. Wypożyczenie łódki jak się okazało nie było problemem, ale musiał poczekać na kierownika, który miał klucze do pomieszczenia, w którym trzymano wiosła. Po dwóch godzinach Piotr wypłynął na jezioro. Popłynął w prawo tam, gdzie przy brzegu stał samochód Grzegorza. Wyjął z bagażnika szpadel i zabrawszy go na pokład łódki, odbił od brzegu. Popłynął prosto w kierunku przesmyku między półwyspem a dużą wschodnią wyspą. Tam rzucił kilka razy spinningiem, na wypadek gdyby ktoś obserwował go z brzegu, po czym zniknął za wyspą. Płynął powoli wzdłuż brzegu, szukając miejsca, w którym mógłby przycumować. Takie miejsce znalazł mniej więcej w połowie wyspy. Podpłynął do brzegu i rzucił na wyspę szpadel. Nie bez trudu, bo miejsca było mało, wyszedł z łódki i wciągnął ją na brzeg w obawie, żeby mu nie odpłynęła. Usiadł na zwalonej brzozie, wyjął z torby termos z herbatą i kanapki. Rozejrzał się dookoła i zadowolony z siebie posilił się, następnie odszukał szpadel i ruszył w głąb wyspy. Po zaledwie kilku krokach znalazł miejsce, które idealnie nadawało się do jego planu. Wbił szpadel w ziemię. Okazało się, że jest miękko, ale było to tylko pozorne. Kiedy dokopał się na głębokość trzech szpadli, natrafił na gruby korzeń drzewa. To może być problem. Pomyślał, po czym schował szpadel pod dwiema leżącymi prawie na sobie, zwalonymi brzozami i poszedł zwiedzać wyspę. Różnorodność jej flory zaskakiwała. Jeszcze większe pozytywne wrażenie robił fakt, że nie było tu widać śladów ludzi, co w dzisiejszych czasach jest ewenementem. Pod wieczór Piotr pojechał do Grzegorza oddać mu samochód. Grażynki nie było w domu. Grzegorz zaproponował herbatę i ciasto.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
