Związek z osobami z syndromem DDA to często wielki wysiłek, nie tylko dla ich partnerów, ale również dla nich samych. W wielu przypadkach osobom DDA wydaje się, że nie potrafią kochać i nie wiedzą, czym jest prawdziwa miłość. Często boją się zarówno bliskości, jak i odrzucenia. Mają trudność w zbudowaniu zdrowej, bezpiecznej relacji, bo w domu alkoholowym, z którego pochodzą brakowało zaufania i bliskości. W związkach i relacjach, które budują, nawet najlepiej rokujących, bywają autoagresywne. Bierze się to z ich przeświadczenia, że nie zasługują na miłość. Osoby z syndromem DDA niszczą też związki w oparciu o swój wewnętrzny strach przed byciem porzuconym. Obawiają się, że partner odkryje ich wady, skrzywdzi je i odejdzie, czyli postąpi wobec nich tak, jak w dzieciństwie pijący ojciec czy matka.
Wszystko, co działo się w domu rodzinnym rzutuje na całe dorosłe życie. Nie było poprawnych wzorców zachowania, był za to ciągły element niepewności, krzyki, nerwowość, zamiana ról, wahania nastrojów i agresja. Dziecko kopiuje cały ten wzorzec i z nim idzie w świat. Dlatego bardzo ważne w przypadku osób z syndromem DDA jest szybkie podjęcie pracy psychoterapeutycznej, aby mogły wyjść z zaburzeń, którymi zostały obciążone w dzieciństwie.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
