Początek roku stał się niemal mitycznym czasem - idzie nowe, szansa na zmiany, o czym skwapliwie przypominają internetowi coachowie. Ciężko oprzeć się optymizmowi i wrażeniu czystej karty. Jednak jak to się stało, że przez lata czysty zachwyt i radość zaczęły być kojarzone z naiwnością, a później z...krindżem? Czy cynicy są geniuszami?
Dlaczego wciąż jesteśmy owładnięci nazywaniem kolejnych trendów, a przy tym cały czas za czymś tęsknimy doświadczając NOWstalgii? Jakie podejście manifestują corecore i hopecore? Może to nie przypadek, że właśnie teraz zwracamy się ku lumpeksom, stylowi vintage (eclectic grandpa) w szafie i we wnętrzach. Wiśniowa/czereśniowa czerwień dawno nie była widziana w takiej ilości, a czerwone skarpetki i rajstopy nie zdobiły tylu nóg. Podobna sytuacja miała miejsce w latach 20 i latach 60, dwóch epokach kojarzonych z ogromem zmian i wyczekiwaniem innego porządku. Dołóżmy do tego kolejną cegiełkę - czasy panowania srebra, który zahacza o youthquake, technofilskie lata 2000 i wraca, wraz z popularnością Y2K i dyskusjami na temat roli AI w życiu. Retrofuturyzm? Jak najbardziej. W ten sposób wiele wątków zaczęło przeplatać się we wspólnym mianowniku wypatrywania lepszej przyszłości, ukojenia i zabawy. Chcecie dowiedzieć się więcej? Oglądajcie!
Wyszukiwanie odpowiedzi..
