Elizabeth Taylor, Peter Finch i Dana Andrews to gwiazdorska obsada dramatu, którego akcja rozgrywa się w scenerii Cejlonu. Taylor gra świeżo poślubioną żonę Fincha, która przybywa na jego plantację herbaty zwaną Ścieżką Słoni i zakochuje się w jej zarządcy (Andrews). Jednakże ten miłosny trójkąt jest niczym wobec nadciągających kataklizmów. Wybucha epidemia cholery, susza niszczy ziemię a stada oszalałych z pragnienia słoni szarżują na plantację. Ta sekwencja jest triumfem sztuki filmowania. Okazała rezydencja zostaje zrównana z ziemią przez pędzące po lśniących podłogach słonie, rozwalające ściany i pozostawiających po sobie ogniste piekło w morzu rozlanej nafty.
Wspaniały film, choć nigdy nie był doceniany. To nie dramat, lecz raczej thriller, budujący napięcie powoli, lecz nieustępliwie i eksplodujący dramatycznie na samym końcu. Bunt natury, która ostatecznie zwycięża, podobnie jak prawdziwa miłość i zerwanie z przeszłością (symboliczne spłonięcie portretu ojca Johna). Delektować się można niesamowitym klimatem dawnej kolonii brytyjskiej i zajrzeć nieco za kulisy procesu tworzenia czarnej herbaty cejlońskiej. Prawdziwa perełka z lat 50', choć źle oceniana przez zlewaczonoe środowisko krytyków jako że film przedstawia europejską kolonię w pozytywnym świetle, a tubylców jako dzikusów.
Odpowiedz
Dla fenomenalnych kiecek, które pięknie nosi doskonała Liz Taylor warto obejrzeć - poza tym klapa. denna historia, ale najgorsze jest przedstawienie słoni - jednych z najmądrzejszych istot stąpających po tej ziemi - jako brutalnych bestii. Ten film to potworny pomnik ludzkości w czasach mrocznego patriarchatu. Ble
Odpowiedz
@anonima01:cb00:8815:: Ktoś tu się naoglądał za dużo Disneya. Nie odbieram ich wcale jako brutalnych bestii, raczej jak tubylców odzyskujących swoje tereny.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
