Tylko z Zydami Panu ten dialog nie wychodzi. Pozatym piena teoria.
Odpowiedz
anonim157(*.*.87.157) 2017-12-23 23:05:220
Ja, syn chwały nieśmiertelnej, Przybierałem wtenczas postać Obrzydłej larwy piekielnej, By cię straszyć, by cię chłostać; Tyś przyjmował chłostę Boga Jak dziki męczarnie wroga. I dusza twa w niepokoju, Ale z dumą się budziła, Jakby w niepamięci zdroju Przez noc całą męty piła. I pamiątki wyższych światów W głąb ciągnąłeś, jak kaskada, Gdy w podziemną przepaść wpada, Ciągnie liście drzew i kwiatów.
Oto Słowo Pańskie bracia i siostry w Panu.
Odpowiedz
anonim162(*.*.86.162) 2017-12-23 15:31:240
Świadectwo o Jezusie Chrystusie Czytanie i rozważanie z mocą Ducha Świętego wspaniałych kazań Jezusa Chrystusa z Księgi Mormona przynosi niezachwiane świadectwo o ich prawdziwo ści. Uwielbiam przemierzać stronice Księgi Mormona, napawając się pełnymi mocy doktrynami o Chrystusie: wizją Nefiego o drzewie życia, kiedy anioł pyta: „Czy wiesz o łaskawości Boga?” (1 Nefi 11:16); świadectwem Lehiego, że „następuje odku pienie przez Świętego Mesjasza, który jest pełen łaski i prawdy” (2 Nefi 2:6); uzupeł nieniem Jakuba mówiącym, że On „pilnuje bramy, i nie zatrudnia tam żadnego sługi” (2 Nefi 9:41). Potem przechodzimy do nauk króla Benia mina, które uczą nas cech uczniów Chrystusa, oraz do niezachwianej deklaracji, że „żadne inne imię czy sposób zbawienia nie będzie dany ludziom. Stanie się to tylko przez i w imię Chrystusa” (Mosjasz 3:17). Wkrótce jesteśmy z Abinadim, kiedy ma oddać swe życie za to, w co wierzy: „Jednak zmartwychwstanie następuje, a więc śmierć nie odnosi zwycięstwa i żądło śmierci zostaje unieszkodliwione przez Chrystusa.
Odpowiedz
@anonim162: Jakze wspaniale to slowa z samej Ksiegi Mormona i jakze mi bliskie . Pozdrawiam
Odpowiedz
anonim240(*.*.100.240)2021-01-11 21:25:360
@Janina_Jurek: Mój przyjaciel i braciszek młodszy, gońca osłów górskich, lampartów stepu, Enkidu, mój młodszy braciszek, gońca osłów górskich, lampartów puszczy, z którym wszystko zwyciężaliśmy, w góry wkraczaliśmy, razem jąwszy bykołaka ubiliśmy, w lesie cedrów mocarnego Humbabę zgubiliśmy, przyjaciel, którego tak miłowałem, z którym wszystkie trudy razem przeszedłem: los go dopadł człowiekowi sądzony! W los ludzki odszedł! Po dniach i po nocach nad nim płakałem, do grobu składać go nie kazałem: czy na głos mój nie wstanie przyjaciel? Sześć dni przeszło, siedem nocy minęło, aż się w nosie jego czerwie za- lęgły. Zląkłem się zgonu, nie masz dla mnie żywota, jakoby roz- bójnik stepy przebiegam, sprawa mego przyjaciela na mnie spo- czywa. Po drodze dalekiej stepy przemierzam, sprawa mego przyjaciela, Enkidu, wciąż mnie przygniata, po drogach dale- kich w stepie się błąkam! Jakże mi to zmilczeć, jak spokój zna- leźć? Ukochany przyjaciel mój stał się ziemią, Enkidu, przyjaciel miły, w ziemię się zmienił! Czyż i ja nie umrę, czy też nie legnę, ażebym po wieki wieków już nie wstał? Oto się spotkałem z tobą, mężu skorpionie. Obym nie zobaczył śmierci, której się lękam! Do ojca mego, Utnapiszti, biegnę w pośpiechu, który przeżył, w zgromadzenie bogów był wstąpił, wśród nich życia dostąpił. Jego chcę o życie i śmierć zapytać! Otwarł usta mąż skorpion i rzeczieście, w Gilgameszowi: Nigdy, Gilgameszu, nie było drogi, przejściem górskim nikt jeszcze nie przeszedł. Na dwanaście wiorst w głąb się ciągnie, mrok tam jest głęboki, światła nie widać.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
