Akcja toczy się w małym miasteczku na wyspie, gdzie w jednym z miejscowych domków ginie brutalnie zamordowana starsza pani. Znajduje ją młody chłopak, który powiadamia o tym czynie burmistrza miasta. Twierdzi, że morderca nadal znajduje się w domu ofiary. Pan burmistrz wybiera się tam sam i gdy znajduje mordercę, powiadamia o tym miejscowego szeryfa, który aresztuje sprawcę i zawozi go do aresztu. Morderca przedstawia się jako Linoge i w kółko powtarza, że jeśli dostanie czego chce, to odejdzie. Okazuje się również, że zna on wszystkie złe występki każdego mieszkańca na tej wyspie. W miasteczku ludzie zaczynają popełniać samobójstwa, zabijają się nawzajem i znikają bez przyczyny. Wszyscy po cichu zaczynają myśleć, że być może to wina tajemniczego przybysza Linoge
wszystko ok.. ale po co nieuku piszesz 720 jak jest 480????
Odpowiedz
anonim59(*.*.224.59) 2025-02-05 13:46:070
Jak wszystko co kingowskie, to musi być nie dopowiedziane, a do tego musowo poryte i posrane, zwłaszcza w końcówce. Ale wystarczy spojrzeć na pysk tego ogromnie przecenianego pseudo pisarza, i już wiadomo, dlaczego ta jego proza jest taka bez mała fest pokrzywiona podobnie, jak intelekt tego gościa, który gdyby nie zajmował się pisarstwem, to od dawna byłby czcigodnym pacjentem jednego z zakładów psychiatrycznych. Neurotyczny, paranoiczny, depresyjny i pokręcony outsider King, wszak już i od dziecka miał problemy z główką, notorycznie przepędzany przez rówieśników, poddawany specjalnej opiece, prywatne nauczanie, wielotygodniowe pobyty na terapiach leczniczych po ekskluzywnych klinikach dla burżuazji itd itd, że wymieniać bez końca. Co się więc dziwić, że książki i ekranizacje filmowe tworzone na podstawie jego prozy są tak samo idiotyczne i nie zrozumiałe, co on sam. A w związku z tym, facet musiał schrzanić dokładnie każdy dobry materiał na genialną literaturę, w przeciwnym razie nie był by sobą. A zatem przed próżnym wychwalaniem jego wątpliwego geniuszu, polecam, żebyście nieco bliżej poznali gościa, którego tak chwalicie za co najwyżej...swoiste wariactwo intelektualne grubo przecenianego artysty, który w licznych kręgach uchodzi nie za poczytnego pisarza, jak za zwykłego świra. I zwróćcie uwagę, że prawdziwym fachowcem od prozy z dreszczykiem, do którego należy królewski tron z tej dziedziny, to niekwestionowany arcymistrz gatunku, Graham Masterton, przy którym King, to co najwyżej... upośledzony dzieciuch. Ekranizacja Sztormu Stulecia, to barwne kino, choć nużące, ale jeszcze ujdzie. Ale spróbujcie chwycić za ceglastą prozę tego dzieła, a większość z was zapewne nie przebrnie nawet do drugiego rozdziału, co podda się już po kilku stronach, bo tego nie nie idzie przeczytać, a żeby jeszcze do tego zrozumieć, to chyba jedynie na psychotropach przepisanych od tego samego psychiatry, który daremnie próbował wyleczyć Kinga z jego licznych fobii i świrniętych paranoi.
Odpowiedz
anonim59(*.*.224.59) 2025-02-05 13:45:060
Jak wszystko co kingowskie, to musi być nie dopowiedziane, a do tego musowo poryte i posrane, zwłaszcza w końcówce. Ale wystarczy spojrzeć na pysk tego ogromnie przecenianego pseudo pisarza, i już wiadomo, dlaczego ta jego proza jest taka bez mała fest pokrzywiona podobnie, jak intelekt tego gościa, który gdyby zajmował się pisarstwem, to od dawna byłby czcigodnym pacjentem jednego z zakładów psychiatrycznych. Neurotyczny, paranoiczny, depresyjny i pokręcony outsider King, wszak już i od dziecka miał problemy z główką, notorycznie przepędzany przez rówieśników, poddawany specjalnej opiece, prywatne nauczanie, wielotygodniowe pobyty na terapiach leczniczych po ekskluzywnych klinikach dla burżuazji itd itd, że wymieniać bez końca. Co się więc dziwić, że książki i ekranizacje filmowe tworzone na podstawie jego prozy są tak samo idiotyczne i nie zrozumiałe, co on sam. A w związku z tym, facet musiał schrzanić dokładnie każdy dobry materiał na genialną literaturę, w przeciwnym razie nie był by sobą. A zatem przed próżnym wychwalaniem jego wątpliwego geniuszu, polecam, żebyście nieco bliżej poznali gościa, którego tak chwalicie za co najwyżej...swoiste wariactwo intelektualne grubo przecenianego artysty, który w licznych kręgach uchodzi nie za poczytnego pisarza, jak za zwykłego świra. I zwróćcie uwagę, że prawdziwym fachowcem od prozy z dreszczykiem, do którego należy królewski tron z tej dziedziny, to niekwestionowany arcymistrz gatunku, Graham Masterton, przy którym King, to co najwyżej... upośledzony dzieciuch. Ekranizacja Sztormu Stulecia, to barwne kino, choć nużące, ale jeszcze ujdzie. Ale spróbujcie chwycić za ceglastą prozę tego dzieła, a większość z was zapewne nie przebrnie nawet do drugiego rozdziału, co podda się już po kilku stronach, bo tego nie nie idzie przeczytać, a żeby jeszcze do tego zrozumieć, to chyba jedynie na psychotropach przepisanych od tego samego psychiatry, który daremnie próbował wyleczyć Kinga z jego licznych fobii i świrniętych paranoi.
Odpowiedz
@kozarzewskaola: No to i fajnie, że jesteś człowiekiem, choć nie jest to wiadomo, czy rzeczywiście. Bo co poniektórzy, mimo iż podają się za człowieka, to często, jak widać, niestety za wiele, to jednak nie różnią się od taboretów, nieprawdaż współczesna dziewczynko z ograniczonym rozwojem? Ano właśnie, gdyż aż szkoda gadać, jak wielce przypominasz nie rozgarniętą amebę.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
