Nie znam się. Niech się jakieś gimby wypowiedzą
Odpowiedz
anonim55(*.*.74.55)2015-01-14 23:11:39+1
@anonim176: gimby czyszcza airmaxy na jutro na wuef :)
Odpowiedz
anonim100(*.*.249.100) wysłano z m.cda.pl 2015-01-14 22:36:41+68
Skarbie pójdziesz ze mną na siłownię? Mówisz, że jestem gruba? No dobra, jak nie chcesz… I do tego leniwa? Uspokój się Kochanie. Uważasz, że jestem histeryczką? Wiesz, że nie o to chodzi. Teraz, że przeinaczam prawdę? Nie, nie musisz ze mną nigdzie iść! Tak, a dlaczego Ci tak zależy, żeby iść samemu?!
Odpowiedz
anonim75(*.*.96.75)wysłano z m.cda.pl 2015-01-15 08:13:10+6
@anonim100: Nie interesują nas twoje relacje w związku
Odpowiedz
@anonim169: Trochę górnik ale edukacja się przyda. Ironia (grec. εἰρωνεία eironeía, dosłownie „przestawienie, pozorowanie“) – sposób wypowiadania się, oparty na zamierzonej niezgodności, najczęściej przeciwieństwie, dwóch poziomów wypowiedzi: dosłownego i ukrytego, np. w zdaniu Jaka piękna pogoda wypowiedzianym w trakcie ulewy. W klasycznej retoryce ironia stanowi jeden z tropów, jest zaliczana także do podstawowych kategorii w estetyce.
W rozumieniu potocznym ironię utożsamia się z zawoalowaną kpiną, złośliwością, wyśmiewaniem, dystansem.
Termin ten odnosi się również do sytuacji, zjawisk niezgodnych z oczekiwaniami; rezultatów przeciwstawnych wobec zamiarów, czyli do zaburzenia przyczynowo-skutkowej struktury rzeczywistości. Wyróżnia się tu kilka odmian:
ironia sytuacyjna, np. wystąpienie w komputerze błędu systemowego (blue screen of death) w trakcie oficjalnej prezentacji Windows 98 z udziałem Billa Gatesa na targach COMDEX w kwietniu 1998; ironia losu (zwana też kosmiczną), np. utrata słuchu Ludwiga van Beethovena; ironia historii, np. określenie stosowane wobec wojny światowej 1914-18 w okresie jej trwania oraz krótko po zakończeniu: Wojna mająca na celu zakończenie wszystkich wojen (The War to End All Wars).
Matrycą ironii werbalnej będzie więc: [ktoś] ironizuje, że..., matrycą ironii odnoszącej się do sytuacji, zdarzeń, losu: na ironię zakrawa, że....
Wyróżnia się również postawę ironiczną, charakteryzującą się dystansem, spokojem, rozwagą w ocenie, brakiem zaangażowania, oziębłością emocjonalną.
Szczególną odmianą ironii jest ironia sokratejska. Przypisywana jest ona Sokratesowi i stanowi część jego metody sokratycznej, utrwalonej w dialogach Platona. Sokrates udając prostaczka zadającego proste pytania, udowadnia słabość przekonań i ignorancję rozmówcy.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
