Kawałek zadedykowany na łódzkim koncercie dla zmarłego niedawno znajomego. Nie obyło się bez potknięcia, dlatego poniżej tekst:
Moi przyjaciele rozjeżdżają się po świecie Bo życie nam wiele niespodzianek przecież niesie Ale nie wiem czy tęsknię patrzę w oczy im na zdjęciach A tam iskry coraz bledsze choć spojrzenie się pogłębia Z roku na rok z coraz większą patrzą świadomością Stary wzrok w młodych twarzach tyle spraw już nas przerosło Stary wzrok mnie przeraża w moim lustrze wiecznie młodym A dziś to już jest nieważne pod nogami nowe kłody Nie zdążyliśmy ułożyć życia i zdjęć w albumie Album byłby dziś wymowny dzisiaj życie nie jest wspólne Wielkie słowa są trudne dają łatwo się mówić Tylko szkoda że gdy warto są wytarte sens się gubi I nie ma czym uczcić tych ludzi nim odejdą Do swoich rodzin zajęć żyć zostaje bełkot Żyjemy zbyt prędko głodni nowych wątków Zamiast przyjrzeć się swym przejściom i zacząć od początku Chcę ustawić się na słońcu albo choćby przy trzepaku Ale wiem że koniec końców znowu nam nie starczy czasu Więc zostawiam trochę rapu w sercach i na dyskach Pewnie teraz nasza płyta będzie grać w ich playlistach Nie wiem po co trzymać dystans lepiej żyć na stówę nie? Choć zostaję na walizkach gdy mi zamknie drzwi sumienie W takiej cenie wolna myśl i ten naturalny haj I'm not ready to live but I'm too tough to die
Wyszukiwanie odpowiedzi..
