Do charakterystycznych obrazów powracających w filmach Federico Felliniego należy postać zawieszona między niebem a ziemią. Mamy taką i tutaj – jednym z bohaterów jest akrobata zarabiający na życie niebezpiecznymi spacerami na wysokościach. Ale bardziej widowiskowy taniec na linie rozgrywa się na twarzy grającej główną rolę Giulietty Masiny. Jej Gelsominy prawie nigdy nie udaje się przyłapać po prostu ucieszonej bądź smutnej. Na twarzy bez przerwy rozgrywa się walka i trwa nieustanna gonitwa od jednego stanu do drugiego. Charakterystyczne dla dzieci balansowanie na granicy radości i rozpaczy dobrze określa tonację "La strady" – błazeńskiej tragedii, w której cyrkowy świat fantazji wdziera się w rzeczywistość powojennych Włoch, a każdy żart odbija się smutnym echem.
anonim1(*.*.19.1) wysłano z m.cda.pl 2021-05-04 18:25:25+8
To jest prawdziwa sztuka. Prawdziwa sztuka! Nie sztucznie preparowana, obliczona na efekt, produkowana pod nagrody. Tylko esencja wrażliwości artystycznej Felliniego!
Odpowiedz
To nie jest film w normalnym tego słowa znaczeniu.Coś wspaniałego czego nie da się tak po prostu określić.Ma jednak pewną wadę,już nigdy o nim nie zapomnisz.
Odpowiedz
anonim56(*.*.136.56)2024-11-04 22:02:370
@art9452: skoro taki świetny, to czemu to jest wadą?
Odpowiedz
anonim45(*.*.76.45) wysłano z m.cda.pl 2020-06-12 14:21:10+3
Smutny film... Ani razu nie przytulił tej dziewczyny... Widziałem parę razy. Pomyślałem ile ja za mało przytulałem...
Odpowiedz
anonim95(*.*.255.95) wysłano z m.cda.pl 2022-05-03 23:12:04+2
Wyszukiwanie odpowiedzi..
