Charakterystyczna jest ta swoista melancholia jednego z mistrzów mocnego kina zawarta w obliczu akcentowania tych wszystkich dziwactw Carpentera, czyli to podkreślanie klimatu, jak podbijanie jego basów, żeby te dziwadła intrygowały i robiły szał. Lecz to genialne uwypuklanie w celu tworzenia niezbędnego napięcia, kosztem rozwałkowywania fabuły, nie zawsze bywało potrzebne i nie zawsze udane, wielokrotnie przynosząc zupełnie odwrotny efekt. Mówiąc najprościej, atmosfera tych często celowo rozciąganych wątków, potrafi stawać się smętna i nużąca, przez co, to całe napięcie, zamiast wzrastać, zanika, co więcej, tym samym fabuła filmów Carpentera zdaje się automatycznie wydłużać średnio o tych kilkanaście minut na te jałowe, melancholijne puste treści, które faktycznie nic sobą nie wnosząc, są całkowicie zbyteczne, a wydłużają film. W efekcie, mimo tego, że ten film jest niesamowity, to jednak trochę się wlecze o ten dobry kwadrans za długo przez te właśnie puste ujęcia, jakie się nazbierały. Warto zwrócić uwagę, że inni reżyserzy na ogół decydują, żeby takie bierne ujęcia wycinać z wersji kinowej, ewentualnie przenosząc je do wersji reżyserskich, natomiast Carpenter przeciwnie, wolał wiele rzeczy pozostawiać w oryginale, co też nie zawsze wydawało się być słuszne i dobre.
Odpowiedz
anonim21(*.*.142.21)2024-07-08 22:36:200
@anonim71: Trafne spostrzeżenie i zarazem dość rzetelna ocena.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
