Rok 1898. Na Alasce trwa gorączka złota. Jack przybywa do Klondike, by przejąć odziedziczoną po ojcu ziemię zasobną w złoto. Nakłania przewodnika Aleksa, by pomógł mu dotrzeć do działki. W drodze trafiają do indiańskiej wioski. Jack spotyka tam Białego Kła - psa z domieszką wilczej krwi. Zwierzę trafia w ręce okrutnego człowieka, który zmusza je do uczestnictwa w walkach psów. Jack ratuje Białego Kła i próbuje go oswoić.
Obaj główni bohaterowie przeszli podobne koleje losu. W książce, moment w którym Biały Kieł się poddaje i nie zależy mu już na niczym, jest ten, w którym dobro, jakiego doznał od człowieka znika wraz z nim. Tutaj to poddanie się widzimy po scenie walki, kiedy Biały Kieł jest na noszach. Jest gdzieś w nas limit, jakaś granica, po której trudno się podnieść. W takim momencie, jeżeli ktoś spotka przyjaciela, da się jeszcze wszystko naprawić. Czas na regenerację ciała jest potrzebny, i czas na zbudowanie przyjacielskiej więzi.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
