Szkoda, że po tym jednostrzałowcu, raczej nie ma szans na widoki, żeby Cameron fanatycznie zadufany w oceanografii, miał pociągnąć tą serię, jak wstępnie obiecywał, iż niewykluczone, że powstanie kontynuacja. Bo i całkiem porządnie wykorzystano materiał mangi na bardzo dobrą produkcję, która znacznie bardziej przypadła widzom do gustu w przeciwieństwie do Awatara. Ale nawet Cameron, któremu z przypadku udało się zrobić jeszcze coś dobrego dla kina, jest nastawiony na to jak na lato, żeby stworzyć oglądalną serię, która mogłaby się podobać, ponieważ dzisiaj produkuje się filmy, nie po to, żeby się podobały, jak tylko w takim celu, żeby się sprzedały, aby dało radę na bublach wycisnąć maksimum kasy. Powstaje pytanie, jak to jest możliwe, żeby w czasach, gdzie kina właściwie przestały istnieć, tak filmy, które się nie podobają, lub, jakich nikt nie chce oglądać nawet za darmo, potrafiły na siebie zarobić, przynosząc nie rzadko fortunę zysku, jak np kolejne części klapy awatara??? I pytanie kolejne, jakie wiąże się z tym pierwszym, po co nadal produkować takie buble, na oglądanie, których wiadomo, że ludzie nie będą wydawać pieniędzy? Więc, co to za szwindel i o co tu biega, że niby jak takie filmy mogą na siebie zarobić, przynosząc zyski, gdy większość ludzi nie chce ich oglądać? Odpowiedź na te pytania przedstawia się prosto. Bowiem to, czy te filmy będą się podobać, nie odgrywa to właściwie żadnego znaczenia, ponieważ swoje i tak zarobią, nawet jeżeli ludzie nie będą ich oglądać. Bo w czasach kryzysu, filmy coraz częściej są traktowane nie jak filmy, a za zwykły produkt, który musi się sprzedać i sprzeda się z pewnością, gdy w biznes weszła platformowa dystrybucja. Od tego momentu film przestał być filmem, a stał się zwykłym masowym produktem zrobionym przeważnie tanim kosztem, którym handluje się pomiędzy chętnymi, którzy chcą go zakupić, a następnie odsprzedać kolejnym platformom za maksimum zysku i tak w kółko. Mówiąc najprościej, film współcześnie odgrywa formę intratnej waluty, jaką handluje się pomiędzy środowiskami kupców i sprzedawców, mniej więcej na taki sam sposób, jak na giełdzie papierów wartościowych. A do tego interesu nie potrzeba widzów i w tym układzie również i to nie będzie odgrywać znaczenia, czy film się podoba i czy jest lepszy, czy gorszy. Ponieważ został przemianowany w produkt, który bez względu na swoją formę zawsze się sprzeda, dokąd znajdą się chętni, żeby go nabyć, a po chwili odsprzedać. Dalej to już sam popyt sprawia, że tym sposobem wartość takiego filmu wciąż stopniowo wzrasta, dokąd będzie przedstawiać sobą jakąś wartość w znaczeniu handlowym. Co często oznacza, że średniej klasy film, którego budżet wynosił przykładowo zaledwie 30 tys dolarów, po pewnym czasie jego obiegu, zyski z obrotu mogą być kilkunastokrotnie wyższe. I właśnie w ten sposób filmy zarabiają na siebie, co więcej, że taki biznes odbywa się zupełnie bez udziału widzów. Dlatego produkuje się coraz więcej śmieciowych filmów, na ogół kiepskich i tandetnych o właściwie zerowej oglądalności, jednocześnie w oparciu o dość tani nakład budżetowy, ponieważ reszty dopełniają mechanizmy dystrybucji platformowych, które zwiększają inflacyjnie wartość takiego produktu nawet kilkusetkrotnie wzwyż. Jednym z przykładów na ten legalny szwindel stanowi produkcja Barbie, która przyniosła rekordowe zyski z samej dystrybucji platformowej, pomimo tego, że mało, kto wybrał się na ten film do jeszcze istniejących kin i praktycznie nie było, aż tylu chętnym na jej obejrzenie, żeby ta produkcja potrafiła zarobić rekordową ilość pieniędzy na sprzedanych biletach, co jest niemożliwością, gdyż jak wiemy, ten tandetny film raczej nie napotkał się z większym entuzjazmem i nie przysporzył sobie przychylności widzów. Jak wręcz przeciwnie, w równie rekordowej przewadze został uzasadnienie ostro potraktowany negatywnie przez widzów na całym świecie, którzy nie pozostawili na nim suchej nitki, a można śmiało zasugerować, iż do tego stopnia, żeby dalsza kariera Margot Robbie w branży filmowej stanęła pod znakiem zapytania. Ponieważ po takiej wtopie, jej kariera filmowa tym samym praktycznie dobiegła końca. Swoją drogą nic dziwnego, że artystka od początku przejawiała nacisk, żeby ta produkcja miała zarobić fortunę, zdając sobie z tego sprawę, że jeśli film nie przypadnie widzom do gustu, to wszyscy fani słynnej laleczki Barbie, w bezlitosnym odzewie będą gotowi wystrzelić artystkę w kosmos. Film oczywiście zarobił zawrotne zyski, jednak głównie dzięki tylko biznesowi platformowej dystrybucji. Obecnie, po to właśnie robi się filmy, nie dla widzów, jak do sprzedaży. Raz, że w świecie postępu, gdzie kino zostało wyparte i do czego dochodzi jeszcze inna kwestia, że filmy fabularne, jako takie, pomału przestają cieszyć się popularnością, natomiast wysokobudżetowe produkcje okazują się bywać coraz częściej zupełnie nieopłacalne w stosunku do oczekiwanych zysków, to nowy sposób na handlowanie filmami jak produktami stał się jedyną skuteczną formą zapobiegania przed tym, żeby branża filmowa, która już od dawna zmierza do upadku, doszczętnie nie upadła. Na swój sposób wydaje się to zrozumiałe, że tak trzeba było zacząć robić, co wzięło się niejako z musu, żeby kondycja branży filmowej coraz słabiej wypadając na tle potęgi mediów społecznościowych i zarówno coraz bardziej przez nich wypierana, mogła nadal utrzymać się na powierzchni.
Odpowiedz
Wyszukiwanie odpowiedzi..
