ZTS: Od dziś nie kupuje cukru. instrukcja Lektor PL

W innym nagraniu słyszałem że cukrownie są producentami wapna/ nawozów rolniczych. A tu mówią; że trzeba kupić wapno i dodać do buraków aby uzyskać cukier. Gdzie jest prawda? Odpowiedz

wikipedia: Proces produkcji cukru w cukrowniach zaczyna się od dostarczenia buraków cukrowych poprzez kanał spławny do płuczki buraków. W czasie tego transportu następuje wstępne oczyszczenie surowca dzięki łapaczom zanieczyszczeń lekkich oraz ciężkich. W płuczce buraków korzeń zostaje umyty przed krojeniem w krajalnicy na krajankę. Nie powinna ona być ani zbyt drobna (trudna do oddzielenia miazga), ani zbyt gruba (gdy grubość krajanki przekracza 1 mm, to ługowanie jest mało wydajne). Krajanka wprowadzana jest do dyfuzora, w którym ługuje się z niej cukier za pomocą wody o temperaturze 75–85 °C. W celu poprawienia efektywności procesu, prowadzi się go w przeciwprądzie, tj. krajanka jest transportowana od dołu do góry dyfuzora, natomiast gorąca woda spływa na dół. Produktami wyjściowymi dyfuzora są wysłodki (wysłodzona krajanka) i sok surowy, który zawiera 15% cukru. Gorącą wodę pozyskuje się ze skroplin powstających z wyparki i wody odzyskanej z wysłodków za pomocą prasy. W soku surowym oprócz cukru znajdują się inne związki chemiczne, tzw. „niecukry”, które zostały wyekstrahowane w dyfuzorze. Ponieważ zaburzają one proces krystalizacji, konieczne jest ich usunięcie. W tym celu sok surowy poddaje się procesowi defekacji poprzez dodanie mleka wapiennego, czyli zawiesiny wodorotlenku wapnia w wodzie. W efekcie następuje koagulacja niecukrów koloidalnych w postaci zawiesiny. Aby zneutralizować pozostały nadmiar wodorotlenku wapnia, sok poddaje się saturacji dwutlenkiem węgla, w wyniku czego wytrąca się węglan wapnia. Po przeprowadzeniu w ten sposób całego wapnia w osad (co ustala się poprzez pomiar odczynu roztworu), powstały tzw. „sok rzadki” wprowadza się do błotniarki. Aparat ten składa się ze zbiornika i prasy, w której osad niecukrów i węglanu wapnia jest odciskany z roztworu. Tak oddzielony osad defekosaturacyjny („błoto saturacyjne”) jest sprzedawany jako nawóz. Aby cukier wykrystalizował, konieczne jest przeprowadzenie soku rzadkiego do stanu przesycenia. W tym celu zagęszcza się go wstępnie w wyparkach, a uzyskany tzw. „sok gęsty” kieruje się do warnika, w którym jest on dalej zagęszczany przez gotowanie, aż do uzyskania mieszaniny kryształów cukru i syropu międzykryształowego, zwanej cukrzycą. Cukier krystaliczny izoluje się za pomocą wirowania, a pozostały syrop to melasa[2][3]. Odpowiedz

Dlaczego ten chemik, który dodaje wapno do cukru nie pokazuje ryja? Odpowiedz