Jaskinia Mamutowa - (Mammoth Cave - Poland) Znajduje się w Mamutowej Skale. Ma ogromny otwór o kształcie łuku i ekspozycji południowo-wschodniej. Zaraz za nim znajduje się obszerna komora wejściowa. Wychodzi z niej kilka ciasnych korytarzyków, na końcu jednego z nich znajduje się odkryta w 1992 r. niewielka salka, a w niej nacieki. Łączna długość jaskini to 105 m.
Jaskinia Mamutowa - jest lubianą jaskinią w środowisku wspinaczy, posiada dużo dróg w stropie. Są tu jedne z najtrudniejszych dróg wspinaczkowych na Jurze. W Mamutowej znajdziemy drogi o charakterze siłowym i siłowo-wytrzymałościowym, biegnące dużym przewieszeniem lub w dachu. Linie mają długość od 10 do 25 metrów.
Ciekawe propozycje wewnątrz Mamutowej to drogi powyżej stopnia VI.3. Większość chwytów w jaskini jest pozytywna (tzn. że są to chwyty dobre i przyjemne, co więcej nie wymagają one chamskiego zapinania, i co istotne nie sprawiające bólu podczas wspinania).
Jaskinia powstała w wapieniach pochodzących z jury późnej. Jest to jaskinia krasowa, powstała zarówno w strefie freatycznej, jak i wadycznej. Przed wejściem do jaskini znajdują się na jej ścianach ogromne kotły wirowe, co wskazuje, że do powstania jaskini mogły się przyczynić również przepływy ascenzyjne. W północno-wschodnim korytarzu występują charakterystyczne oszlifowania ścian powstałe prawdopodobnie wskutek ocierania się o ściany zwierząt przechodzących jaskinią (tzw. ogłady zwierzęce).
Jaskinia znana jest od dawna. Była wielokrotnie badana przez archeologów i innych naukowców. Pierwsze informacje o jaskini pochodzą z 1873 r., obszar badany był wtedy i w następnych latach przez Jana Zawiszę. Podał on, że w namulisku jaskini natrafiono na przedmioty wytworzone przez kultury jerzmanowicką, oryniacką i wschodniograwecką. Znaleziono także duże ilości kości zwierząt z okresu plejstocenu. Należały do gatunków: słoń Elephas primigenius, nosorożec Rhinoceros tichorhonus, niedźwiedź jaskiniowy, niedźwiedź Ursus priscus, koń domowy, jeleń Cervus alces i Cervus tarandus, Bos sp., wilk szary, wilk Canis lagopus i Canis vulpes, borsuk Meles taxus, zając bielak, wiewiórka pospolita, mysz, pardwa mszarna, głuszec zwyczajny. Niektóre z nich to gatunki wymarłe. W 1913 r. ponownie badał jaskinię Leon Kozłowski, przekopując nienaruszone przez Zawiszę przedproże jaskini. Również znalazł liczne kości zwierząt i inne artefakty. W okresie międzywojennym jej namulisko było jeszcze kilkukrotnie badane przez archeologów[5]. W 1981 r. Sanocka-Wołoszynowa badała faunę pajęczaków[6]. W 1994 r. A. Pazdur i in. opublikowali wiek nacieków jaskiniowych badany metodą izotopową. W 1999 r. Pazdur, Goslar, Gradziński i Hercman badali zmiany hydrologiczne i klimatyczne w jaskini. W 2007 i 2012 r. Nowak i Grzywiński opublikowali wyniki zliczania nietoperzy hibernujących w jaskini.
W trakcie badań odkrywano i poznawano kolejne partie jaskini. W 1935 r. Ciętak sporządził plan i opis jaskini, w 1951 r. uzupełnił go K. Kowalski, obydwa opisy jednak nie uwzględniały ciasnych bocznych korytarzy. W 1986 r. opisy te uzupełnili A. Górny i M. Szelerewicz. W 1992 r. grotołazi z Krakowa odkryli niewielką salkę na końcu jaskini. Na jej ścianach była bogata szata naciekowa.
W 2008 r. w jaskini kręcone były zdjęcia do filmu Deklaracja Nieśmiertelności, przedstawiającego sylwetkę Piotra Korczaka, autora przełomowych przejść wspinaczkowych w tej jaskini.
UWAGA:
Nie naśladuj osób na filmie, nie wchodź do jaskiń na własną rękę - jest to skrajnie niebezpieczne! Jeśli chcesz chodzić po jaskiniach, poszukaj klubu taternictwa jaskiniowego - tam dowiesz się jak to robić bezpiecznie lub znajdź instruktora/firmę/osobę, która cię przeszkoli i oprowadzi w bezpieczny sposób.
Podróże, pasja, marzenia, szaleństwo, motywacja! To właśnie My!
Wyszukiwanie odpowiedzi..
