Wróciliśmy do Turcji po dwóch latach i znowu jesteśmy tu w zimie. Tym razem, zima jest o wiele bardziej sroga niż ostatnio...
Nasze myśli krążą wokół teleportacji w tę część Turcji, gdzie nie trzeba będzie używać ogrzewania w nocy, który operator Internetu teraz się opłaca, ile kosztuje paliwo. Jak teraz stoi turecka lira?
Z greckiej granicy w Kipi dojeżdżamy do Gallipoli, miasta, gdzie promem przekarczamy Morze Marmara, tym samym po raz trzeci, w ciągu trzech ostatnich lat, jesteśmy w Azji.
Jesteśmy niewyspani, zmęczeni trasą, zmianą strefy czasowej i turecką muzyką na parkingu, na którym spaliśmy. Gallipoli to miasto portowe, głośne i duże. Cały czas coś się tu dzieje, jest targ, chaos, meczety wołają, promy i statki odpływają, inne przypływają. Turcy jak to Turcy, cały czas nas zaczepiają, wołają Merhaba pytają, oglądają kampera. Naganiaczy jest tu wyjątkowo dużo i są wyjątkowo nachalni... Nie rozumieją słowa nie, po turecku hayir yok, po angielsku, sprzedają perfumy, koraliki, myją nam czystą szybę w Groszku bez pytania...
Siadamy nad brzegiem Maramra z çayem w szklankach tulipankach i patrzymy na cały ten chaos port, targ i ruch uliczny. Wystarczy chwilę się zatrzymać, by uświadomić sobie, że to nie chaos, tylko spójna całość. Orient wymiksowany z trudami dnia codziennego, jednak okraszony tureckim uśmiechem, mimo wszystko. Ruch uliczny, który sprawnie idzie, mimo, że mało kto patrzy na przepisy i światła. Meczety nawołują, wyznaczając pory dnia. Ludzie nas zaczepiają, witają się z nami, uśmiechają się do nas. Czestują çayem, tym co mają, a jeśli nie mają nic, mają przecież uśmiech i nie zapominają go używać.
Wyszukiwanie odpowiedzi..
