Arcydzieło Ozona,
Charlotte Rampling gubi męża podczas plażowania i próbuje poradzić sobie w zaistniałej sytuacji.
Zamieszczałam już kiedyś, teraz w lepszej jakości.
Ten film jest bardzo poruszający i subtelnie druzgocący.
Ozon miewa gorsze filmy, pomijam tytuły,
ale ten należy do jego najwybitniejszych.
Jakiś czas temu obejrzałam pierwszy raz kolekcję jego krótkich metraży i nawet nosiłam się z zamiarem jej przyrządzenia,
ale tak się złożyło, że w skład jej wchodził jego średni metraż o morzu,
który również wtedy obejrzałam pierwszy raz i byłam zszokowana zakończeniem,
do tego stopnia,
iż postanowiłam nigdy więcej go nie oglądać ani nie zamieszczać,
to jeden z kilku filmów,
których obejrzenia serdecznie żałuję,
film był nieprzyjemny od samego początku,
ale zakończenie było tak okropne, że jeszcze wiele lat może śnić mi się po nocach.
Frąsła, dziękuję serdecznie za takie atrakcje...

Ah, napisy musiałam dopasować, niestety stopniowo coraz bardziej się opóźniają...